René Dericks kon aan de biljarttafel met de klassieke spelsoorten en het driebanden niet de top bereiken. Dus besloot de inwoner van Doetinchem het over een andere boeg te gooien: artistiek. Dat leverde hem wel de spotlights op. En dat geldt ook voor het 5pins, al is hij daar diep in zijn hart eigenlijk niet zo blij mee.
De familie Dericks is met biljarten behept, dus op zevenjarige leeftijd stond het menneke al met de keu in de aanslag aan het groene laken. Werd lid van jeugdbiljartvereniging Voor Ons Plezier in Venray. “Ik kon het heel aardig, had er aardigheid in”, zegt René (54), die voor de liefde naar Gelderland is verhuisd. “Ik speelde vooral klassieke spelsoorten: libre, kader.” Pakte Nederlandse titels, maar niet op het hoogste niveau. “Ik kon het niet bolwerken tegen de Adrichems en de Klijns in dit wereldje.”
Op zijn 35e besluit de ondernemer – hij heeft een schildersbedrijf – de koers te verleggen. “Ik ben toen gaan driebanden, kijken hoever ik kon komen. Ik speelde zo’n 1,3 gemiddeld. Paar keer een halve finale gehaald in een Grand Prix. Maar ook hiervoor gold: de top halen in de ereklasse zat er voor mij niet in.”
Acht jaar later volgt een gesprek met Erik Vijverberg. “Die gaf me het advies om het op een heel andere boeg te gooien. Ga artistiek biljarten, daar ligt wel een kans om je te meten met de top. Dat ben ik dus gaan doen.” De concurrentie is minder groot, bied je de kans om boven te komen drijven. En dat is Dericks met glans gelukt. Werd Nederlands kampioen, speelde een EK-finale. “Ik train er ook veel voor. Kan zelf mijn tijd indelen, dat scheelt. Ik heb een oefentafel in café De Veemarkt in Doetinchem.”
Dit jaar had hij zich als derde gekwalificeerd voor het WK Artistiek in Ankara. Heel mooi, toch wrong er iets. “De eerste twee konden op kosten van de KNBB ernaartoe. Ik heb alles zelf moeten betalen”, zegt de biljarter, die in Turkije zevende werd. “Je krijgt het gevoel dat artistiek door de bond niet echt wordt gewaardeerd, serieus genomen.” Artistiek wordt ook door de doorsnee biljarter vaak geminacht. “We worden gezien als een stelletje houthakkers. Je hoeft maar honderd figuren goed te leren, dan kun je dat. Dat soort verhalen. Is onzin, het is veel moeilijker. Qua techniek komt er meer bij kijken dan bij het driebanden.”
Dit jaar heeft René de Nederlandse titel 5pins binnengehaald. Het is prachtig, tegelijkertijd is het ook treurig. “Ik werd gevraagd om in te schrijven. Dat is al bijzonder, en dat voor een NK. Wil dus zeggen dat de spoeling heel erg dun is. Ze kwamen dan ook een speler tekort. En dan win ik ook nog, dan is het niveau niet echt hoog. In zes jaar tijd is er niet veel veranderd.” Hoezo? “Toen heb ik meegedaan aan de biatlon, een mix van 5pins en driebanden. Op uitnodiging. Kende de regels niet eens, toch gewonnen.”
Als Nederlands kampioen mag René naar het EK en het WK. “Dat doe ik niet, laat maar iemand gaan die er veel meer mee bezig is. Nee, zelf ga ik me er niet op toeleggen. De focus ligt op artistiek, met die discipline wil ik presteren.” Want winnen en de spotlights, zo heeft hij ontdekt, zijn wel heel lekker.
Foto: Jan Rosmulder