Half september presteerde Mirjam Pruim bij het WK driehanden voor dames in het Turkse Ankara als nooit tevoren: ze werd derde. “Ik ben heel trots op die medaille”. Wat ook zo fijn was: de steun die ik kreeg van de andere Nederlandse deelneemsters Therese en Monique en ook mijn man die is mee gegaan naar Turkije.
Het WK was een soort rollercoaster voor de inwoner van Almelo. “Ik begon met een nederlaag, dat was niet lekker. Maar in de tweede partij won ik van de nummer twee van Europa, dus ging ik een ronde verder. Hierdoor kwam ik bij de laatste zestien. Ik won mijn partij tegen Magali Declunde en in de kwartfinale klopte ik de sterke biljartster van Turkije Gülsen Degener.”
In de halve finale stuitte ze op Young Shin Lee uit Korea, die Therese Klompenhouwer had uitgeschakeld. “Het was een hele opluchting: brons was zeker. Je zou dus onbevangen kunnen spelen. Maar dat kwam er niet echt van. Ik speelde niet goed, kreeg bijna onmogelijke posities voorgeschoteld, wat uiteindelijk leidde tot een verliespartij.”
Biljartfamilie
Biljarten, het loopt in twee etappes door het leven van de 48-jarige Mirjam. “Ik kom uit een aardige biljartfamilie. Mijn vader stond aan het groene laken, mijn tante stond achter de bar van biljartvereniging Bartelshoek. En mijn neefje Erwin tikte ook caramboles bij elkaar. Hij heeft mij aangespoord om het ook eens te proberen. Ik bleek er feeling voor te hebben, dus ben ik erin doorgegaan.”
Toen Mirjam lid werd van Bartelshoek was ze het enige meisje. “Dat konden de andere biljarters wel waarderen.” Ze leerde alsmaar meer en meer. “Zo deed ik drie jaar later, op mijn veertiende, al voor de eerste keer mee aan het NK libre voor dames.” Andere kant van de medaille: “Toen het serieuzer werd en landelijk meer wedstrijden ging spelen, moest je afspraken met vriendinnen om uit te gaan soms afzeggen of dat het minder laat zou worden. Ze begrepen dat, wisten wat ik ervoor over had.” Die uitstapjes – ook naar het buitenland – leveren nog wat op. “Ik was nogal verlegen. Als je op pad gaat, moet je op eigen benen staan. Het was heel goed voor mijn zelfvertrouwen.” Een heel enkele keer slaat Mirjam een zijweg in naar het bandstoten, of kader. “Niet lang want ik was een echte libre speelster, ik heb drie keer het NK gewonnen.”
Het driebanden komt pas veel later in haar leven. “Ik ben al jong moeder geworden, op mijn 25e. Daarna ben ik er dertien jaar tussenuit geweest. Totdat iemand mij vroeg om les te geven. Voordat ik zwanger werd, had ik dat al gedaan. Ik dacht: moet ik dat wel doen? Hij bleef aandringen, toen heb ik toch ja gezegd. En toen ging het vuurtje bij mij weer branden. Kwam ik een oude bekende tegen, Erik Vijverberg. Die zei dat ik moest gaan driebanden. Want driebanden is het summum van de spelsoorten. Over nagedacht, toegestemd. Bij hem thuis les genomen, nu ben ik er heel blij mee.
Leren van YouTube en Kozoom
“Dit jaar start ik in één nieuw team in de tweede divisie bij Harwig in Den Ham. Daar kom je goede biljarters tegen waar je veel van kan leren.” Ook via internet steekt Mirjam, die gemiddeld 0,600 speelt, veel op. “Ik kijk regelmatig naar filmpjes op YouTube, of naar livewedstrijden op Kozoom. Het liefst zou ik thuis een groot biljart hebben, maar dat is niet mogelijk.”
Het brons op het WK voelt dit jaar als een kers op de taart. Die taart zelf mag er ook zijn. “We hebben een EK in Antalya achter de rug, de Europese bond heeft dit jaar ook meer voor de dames georganiseerd. Zo zijn er afgelopen jaar twee Europese grand prix geweest in Valencia en Bottrop. Verder heb ik ook deelgenomen aan het trainingskamp van Martin Horn. Dat was geweldig. En je speelt veel meer tegen elkaar met de dames, hierdoor doe je meer ervaring op. Voor een leergierig type als ik ben is dat alleen maar fijn.” Beter worden biedt meer kansen om te winnen. “Voor mij draait het daar niet per se om. Plezier houden in het spel, is het belangrijkste. En dat heb ik nu volop.”
Foto: Privé Mirjam Pruim