Vanaf april staan er diverse grote toernooien en finales op het programma bij het driebanden. Die kalender wordt in elkaar gestoken door de sectie driebanden. Dat is nog maar een smaldeel: Paul Brekelmans en Hans de Bruin regelen die zaken. Vers bloed aantrekken is heel erg lastig.
De competities zijn bijna aan hun einde gekomen, al moesten er door corona wel enige hordes worden genomen: inhaalwedstrijden. “Dat is allemaal keurig op tijd verlopen”, zegt Paul (61). Nu komen de mooie maanden eraan, met verschillende finales. Daarvan vormt de Masters Driebanden en het EK driebanden de kers op de taart.
Die taart vormen, daar zijn slechts twee bakkers voor. Paul, sinds 2015 toegetreden tot de sectie: “Eigenlijk is dat te weinig. Tot voor een paar jaar geleden ging het nog, maar toen traden bestuursleden af. Die gaten hebben we niet op kunnen vullen, al is er vanalles aan gedaan.”
Je zou denken: eenmaal uit het werkende leven gestapt – veel biljarters behoren tot die groep – hebben ze tijd genoeg om hun levens- en werkervaring aan te wenden voor bestuurlijke zaken. Maar dat ligt genuanceerder, heeft Brekelmans gemerkt. “Een nieuwe fase, een nieuw leven. Ze gaan meer met vakantie. Ze hebben dikwijls kleinkinderen, dus worden ze ingezet voor het oppassen. En eenmaal die vrijheid gewend, willen ze niet meer vastgeprikt worden op structurele verplichtingen. Bestuurswerk is dat.” En ook: “Vers bloed betekent ook een frisse blik. Die missen we.”
Helemaal alleen staat het duo er niet voor. “Op projectbasis zijn leden wel degelijk te porren om zich in te zetten. Dat ze bij één of twee toernooien meehelpen met opbouwen, op financieel vlak meehelpen.” Ook ondersteunt Stichting Biljart Evenementen Nederland hen, die in samenwerking met de KNBB sectie Driebanden, voor de organisatie van diverse grote toernooien zorg draagt. Dan nog: het elastiek begint te lubberen. “Er wordt veel van ons gevraagd. Houd je dat wel vol? Of wil je dat nog wel? In tijden van corona schiet je dat weleens door het hoofd.”
Zou het bestuur van sectie driebanden wegvallen, dan zou er een nieuwe constructie kunnen worden bedacht. “Dat je de secties allemaal bij elkaar gaat voegen. Carambole, driebanden, snooker en pool. Dat lijkt me geen goede zaak. Dan ga je terug naar af. Destijds heeft de KNBB niet voor niets besloten om vier secties in het leven te roepen. Ze hebben allemaal hun eigen DNA. Carambole of Driebanden, die mee moet beslissen over zaken van Snooker, dat zou je mij niet moeten vragen: ik heb er te weinig verstand van. Omgekeerd is dat ook zo.”
Vooralsnog zullen Hans en Paul de kar blijven trekken om de driebanders zo goed mogelijk te faciliteren. “We zijn ook trots op onze sectie. Dat kan ook niet anders als je Dick Jaspers en Therese Klompenhouwer hebt. Twee wereldkampioenen, fantastisch toch.”
Paul, opgegroeid in het Brabantse Duizel, leerde op zijn zestiende biljarten. Acht jaar later nam hij samen met zijn vrouw café De Donk over, waarin hij zijn wedstrijden speelde. Toen bleek al dat organiseren zijn ding was: biljartvereniging Dubac, die nagenoeg teloor was gegaan, blies hij nieuw leven in. “In vier jaar tijd van negen naar 65 leden.” In 2003 het café verkocht, naar Zeeland verhuisd om vijf jaar later weer terug te keren naar de Kempen. “Toen heb ik het biljarten weer opgepakt. Maar mijn interesse ging meer uit naar het driebanden.” Daar is Paul mee gestopt. “In ons district Kempenland, waar ik op dat moment voorzitter van was, kwamen we in 2011 arbiters tekort. Aangezwengeld om er wat aan te doen, heb ik zelf het goede voorbeeld gegeven. Ik vond het zó interessant, ben het blijven doen.” Het heeft hem naar de top gebracht. “Over de hele wereld leid ik wedstrijden. Prachtig, hoor.”
Foto: Jan Rosmulder