Zeg je Waalwijk, dan zeg je schoenen. En biljarten, want heel wat coryfeeën – Rini van Bracht, Wim van Cromvoirt en Kees en Henny de Ruyter – hebben er hun wortels liggen. Voor de liefhebbers van de keu en het groene laken is café De Molenvliet hét uithangbord.
In 1950 besloot Ad van Cromvoirt bij de spoorlijn een café te beginnen. Het bleek een gouden greep, totdat het pand moest wijken voor een kruising. Dus werd er in 1967 verkast naar het Laageinde, café De Molenvliet. “Mijn moeder vond het verschrikkelijk”, zegt Corjan Schilders – Van Cromvoirt, die samen met haar zoon Mitchell de uitspanning bestiert. “Zo’n dode hoek, dat kon niks worden, dacht ze. Op de dag van de opening ging ze naar de kapper. Er was nog geen bloemstuk bezorgd. Ze dacht dat het een gigantische flop zou worden. Ze kwam thuis, stonden er meer dan tweehonderd bloemstukken binnen.”
De Molenvliet was jarenlang synoniem met biljarten. Beetje logisch was dat wel: Ad kon goed biljarten, werd een paar keer Nederlands kampioen. Corjan: “Pa heeft nog een keer de Panorama gehaald, werd daarin de linkshandige matador genoemd.” Aan zijn zoons Wim en Berry had hij het talent doorgeven. Zelf goed presteren is de beste promotie voor je eigen biljartcafé. Daardoor kon er 25 jaar geleden nog eens extra in worden geïnvesteerd. Mitchell: “Dat was een logische stap. Ome Wim oefende achter het café in een zaaltje op een groot biljart. Het niveau onder de biljarters nam toe, dus ook de vraag naar een matchtafel. Ome Wim was vijf jaar eerder vetrokken naar het centrum. Daar was hij een eetcafé begonnen, met boven een feestzaal en biljartcentrum. Het zaaltje en nog wat extra vierkante meters hebben we bij het café getrokken. Daardoor kon er nóg een matchtafel bij worden gezet. En een kleine tafel bij de twee die er al stonden.” Een investering die loonde. “’s Morgens om negen uur stonden de eerste biljarters al aan de tafels”, vertelt Corjan, terwijl haar man René deze morgen de lakens stofzuigt en de ballen poetst. “Dan mochten ze een uur spelen om anderen ook een kans te geven.”
Die tijden zijn voorbij. Komt nog bij dat buurthuizen in Waalwijk biljarts hebben aangeschaft. “Toch kunnen we er goed van leven”, zegt Mitchell, die ook een uitzendbureau voor horecapersoneel heeft. “We hebben elf clubs, nagenoeg elke dag wordt er bij ons gebiljart. Tachtig procent van onze omzet halen we uit die doelgroep.” De biljartverengingen en De Molenvliet zijn vervlochten met elkaar. Mitchell, die eenmaal Nederlands kampioen is geworden: “Dat zien we een paar keer per jaar terug als er iemand wegvalt. Krijgen we een rouwkaart, worden we zelfs uitgenodigd voor de koffietafel.”
Mitchell wil zijn pijlen vooral richten op zijn eigen onderneming, Corjan nadert de pensioengerechtigde leeftijd. Dus staat café De Molenvliet te koop. Een Van Cromvoirt zal er niet meer aan het roer staan. Corjan: “Dat is niet anders. Hoe dan ook: we hebben hier altijd veel plezier aan beleefd. Dat pakken ze je nooit meer af.”
Foto De Biljart Ballen